Üzgünlüğün Sesi

Üzgünlüğün sesi var mıdır? Ben derim ki: Vardır. İnsanlarla ne zaman istenmeyen bir şey yaşasak, birbirimizi kırsak ve boş yere dağıtsak; sessizlikte anlamlı sesler çıkar. Aslında günlük şeylerin her zamanki sesleri gibidir ancak küçük ayrıntılarla dinleyebilenlere karşılarındaki kişinin duygularının sinyallerini verir. Bir şeyi yaparkenki küçük motivasyon kayıpları ve titreyen bir sesten bahsetmiyorum. Nesnelere yansıyan hislerden, nesnelerin konuşarak bu hisleri anlamlı seslerle yansıtmalarından bahsediyorum. Bana kalırsa fırtınası sonrası sessizlikten daha acı verici ve anlamlı oluyor bu sesler. Dayanılmaz bir şekilde karşı tarafın olumsuz duygularını yansıtıyor ve o an yerine çakılıyor, keşke bana hakaret edilseydi ama bu sesleri duymasaydım diyorsun. Annenle ettiğin rekabetçi kavgadan sonra masadaki tabakların yavaşça ve kırgınca yerleştirilirkenki takırtısı, istemeden sesini yükselttiğin kardeşinin hırkasını asarken hırkanın sanki daha bir süzülüp o anlaşmazlık sonrası sessizlikte yanındaki montlara sürterek yankılanması, arkadaşına istemeden söylediğin o kötü sözden sonra kahve fincanının daha bir ağır gelip tırnak sesinin narince fincanda duyulması, sevdiğini kırdığında telefonu elinden yavaşça bıraktıktan sonra telefonun çıkardığı o haykırış gibi... Bu sesleri duyup açığa çıkan bu yoğun hislere tahammül edememek, insan olduğumuzun bir göstergesi olmalıdır bence. Bu seslerle anlatılmayan şeyleri anlamalı ve yaşanan şeyleri düzeltmek için çabalamalıyız. Çünkü bir his nesnelere kırgın bir şekilde yansıyorsa, o zaman kanaatimce hasar gerçekten büyük demektir.

Elif Serra Solak