Ton Dengesizliği

Mavinin tonlarını kaybediyordum. Bunu hissettiriyordu bana deniz. Hissetmemi istiyordu. Dengenin eskisi gibi olamayacağını, benim oluşturduğum düzende artık ilerleyemeyeceğini söylemek istiyordu. Peki neden bunca zamana kadar bu şekilde ilerlemek istedi ki? Ne oldu da bu istek kaldırılamayacak bir zorluğa dönüştü? Tonlarımı kaybetmek istemiyordum. Tonlarımın bana verdiği ahengi kaybetmek istemiyordum. Mavi'yi tekrardan yakalamakla uğraşmak istemiyordum. Zorluğun üstesinden gelemiyordum. İlerletemiyordum bu düzeni, sağlayamıyordum tekrardan dengemi. Tonlarımın beni terk edeceği, başka tonlarla karışacağı fikrine inandırmak istemedim kendimi. Bu çeşitlilik dengemi bozuyordu. Beni mahvediyordu. Kendimden soyutluyordu. Dışarının ana karakteri haline geliyordum. Olamıyordu, oldurtamıyordum. Etkim altından çoktan çıkmıştı mavi. Olması gereken bu muydu, yeni bir düzen mi gerekiyordu? Yeniden mi inşa etmem gerekiyordu tonlarımı? Tekrardan oluşturamazsam ne olacaktı? Benliğimi tamamen kaybetmekle mi mahkum kalacaktım? Benliğim?.. Tonlarım dediğim şey bunca zamandır kendi benliğimdi oysaki. Neden fark edemedim ki şimdiye kadar? Bu bağın kopacağı gerçeğine hiç mi inandırmak istemedim kendimi? Mavi haklıydı, doğru olanı yapıyordu. Benliğimi, yarattığım bu düzeni, fayda sağladığını zannettiğim sahte kişilikleri onarmaya çalışıyordu sadece. Bunu bana hissettirmek istememişti. Daha fazla acı çekmemi istemedi belki de. Sessiz bir şekilde ilerliyordu. Bu sessizliği sadece kendisi duysun istiyordu. Beni dağıtmaya çalışan, ruhumu karanlık odalarda saklayan bu yarattığım ton, mavinin etkisiyle değişime uğruyordu oysaki. Korkusundan saklandığım bu değişiklik, beni aydınlık kapılara ulaştırıyordu ve ben bunu mavi sayesinde fark edebiliyordum. O sadece fark edilmeyi bekliyordu karanlık yüzlerde.

Umut Ördek