Mevsim Değişikliği

Babamı severdim aslında. Kışın mesela. Elleriyle çorbanın içerisine ekmek ufalarken ya da sobanın üzerinde kestane pişirirken… Dünyanın en sessiz adamına dönüşürdü o zaman. İşine tamamen odaklanır ve dünyadan kopardı. Onu o zamanlar çok incelerdim. Her zerresini ezberlemek ister gibi. Kafasındaki büyük yağ bezesi, kolundaki güneş lekesi, buruşmuş yanakları, kocaman göbeği… Fazla baktığım zaman rahatsız ederdi onu. Gözlüğünün üstünden yavaşça bana bakar, çarpık bir gülümseme ile göz kırpardı. Babam o zaman dünyanın en eğlenceli ve nazik adamı olurdu.

Yazın şüphe ederdim. Sürekli sıcaktan şikayetçi olurken ki ifadesi karşısında mesela. Gözlerini sürekli kısar, ağzı doluyken sürekli konuşurdu. Evin tüm camlarını açar, gecenin bir yarısı evi buz gibi yapmayı başarırdı. Annem şikayet ederdi o zaman. Ufak bir hava kavgası çıkar, babam balkona sigara içmeye gidince çözülürdü. Yazın balkondaydı. Balkon onun yatağı, mutfağı, eğlence köşesi kısaca yazın anlamıydı. Her gün kıyafet değiştirir, saat başı banyoya girerdi. Yazın huzursuzdu. Her zaman huzursuzdu. Geçimsiz ve zordu ama babamdı, ne yapılabilirdi ki.

Sonbahar zordu, çok zordu. Sonbahar da onu tanıyamazdım. Kimse tanıyamazdı. Yoktu çünkü. Sonbahar da kaybolurdu babam. Uzay boşluğunda kaybolmuş gibi olurdu. Camda, kapıda, telefonun başında ve onu özlemle bekleyebileceğim her yerde durup beklerdim. Bazen ağlardım, hıçkıra hıçkıra. Gözümden yaşlar, ağzımdan tükürükler akardı. Sonuç olarak yoktu. En çok sonbaharda unuturdum onun çehresini. Oysa kışın ezberlemiştim tüm varlığını.

İlkbahardan nefret ederim. Ondan da. Tüm sevgimi ve saygımı kaybederim. Onu evde istemez, kapıda beklemez, telefonlarını kapatırım. Tüm sevgim uçar aklımdan ve kalbimden. Kışın varlığını unuturum ne de yazı tanırım.

Oysa hep böyleydi. Yazı, kışı ve baharları yoktu onun. O hep sonbahardı ve benim içimdeki ilkbaharı o çıkardı. Kış bir seçenekti ama o sıcaktı. Bir alev topu hatta güneşti. Tropikal ormanlarda yaşayan bir canlıdan soğuk havalarda yaşamasını istemek ayıp. Onun için o hep yandı bense hep üşüdüm.

Babamı severdim, onunla aynı kışta üşüyebildiğimizde.

Eylül Ata